tl_files/zawartosc/reklamy/d3_g.jpg

Degrees North – wywiad z Xavierem De Le Rue

tl_files/a_niusy 15_16/Xavier wywiad/TERO_REPO_DEGREES_NORTH-1060_LR_1.jpg

Jednym z ważniejszych akcentów freeride’owych tego sezonu była premiera filmu Degrees North, która odbyła się jesienią 2015 roku. Od tego momentu minęło sporo czasu - choć tak naprawdę w kwestii warunków na freeride niewiele się u nas zmieniło :/, a zatem chyba większość z nas miała już okazję obejrzeć film w pełnej wersji. My natomiast mieliśmy w tym czasie szansę dopytać Xaviera o kilka spraw związanych z pokazaną w Degrees North wyprawą na Wyspy Svalbard i Alaskę, w której poza Xavierem uczestniczyli również: Sam Anthamatten (ski) oraz Ralf Backstrom (snb).

Tailgate Alaska - Freeride Festival

tl_files/a_niusy 15_16/Tailgate Alaska - Freeride Festival/Alaska_Tailgate_1.jpg

Festival Tailgate Alaska, to jeden wielki basecamp, z kamperami, namiotami, skuterami, helikopterami i masą ludzi gotowych na codzienne poszukiwania swoich własnych lajnów z pobliskich szczytów. Mieliśmy szczęście być jednymi z nich.

Kirgistan - freeride w górach Tien Szan

tl_files/zawartosc/materialy redakcyjne/kirgistan/KIRGISTAN_fot.%20B.Siejka.JPG

Góry powalają swoim majestatem, poprzedzielane śnieżnymi polami oraz kaskadami puchowych tarasów. W tym świecie nie ma miejsca choćby na atom negatywnej wibracji. Nasze estetyczne szczęście kwitujemy bardzo długim puszystym zjazdem, wybierając najbardziej pasujące w danej sekundzie opcje z nieograniczonej oferty. Takie rzeczy nie zdarzają się zbyt często, więc trzeba je oprawić i powiesić w kolekcji wspomnień.

Czwarty dzień podróży i w końcu docieramy do Terskei Alatau Range, w okolicę Terimtor Mountains. Sypie śniegiem. Wielkie i piękne płatki, a to początek kwietnia. Dzięki temu nasze nadzieje na jazdę w świeżym puchu rosną nieskończenie. Przejazd 400 km przez Kirgi to bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony poradzieckie monstrualne betonowe stwory, stalowe kłosy zboża kilkumetrowej wysokości, wskazujące drogę na teren PGR-u, drogi szerokości 4 pasów, po których porusza się śladowa ilość samochodów wszelkiej maści - od wołg i moskwiczów sprzed 50 lat, po nowoczesne lexusy. Z drugiej strony wszechogarniające góry, które są widoczne już ze stolicy, Biszkeku...

Macedonia

tl_files/zawartosc/materialy redakcyjne/Macedonia/Macedonia%203.JPG

Marzec 2010, sobota, godzina 23:30. Sprzęt spakowany, bilet i paszport przygotowane, kładę się na kilka godzin, bo o 6 rano wylot do Macedonii. Zdążyłem zamknąć oczy dosłownie na kilka minut, gdy nagle zadzwonił telefon. Kierunkowy totalnie mi obcy, a głos łamaną angielszczyzną oznajmia, że dzwoni z Macedonii - ratrak się zepsuł, wyprawa odwołana. Czekałem na ten wyjazd przez cały sezon! Miała to być wisienka na torcie, zwieńczenie, ukoronowanie i zarazem godne zamknięcie sezonu... Skończyło się na tym, że już do rana nie zmrużyłem oka ze złości, a przez kolejne 2 dni omijałem cały szpej szerokim łukiem, zbierając się psychicznie do rozpakowania.

Przyszedł sezon 2010/11 – tym razem musiało się udać! Już nie samotnie, lecz tworząc trio (w składzie: Kajtek, Bociek i Żmija) ustaliliśmy prosty, a zarazem ambitny plan – zaliczyć 4 dni jazdy na desce w Macedonii, gdzie główną atrakcją są freeride'owe eskapady ratrakiem (niczym w British Columbia ;) oraz w „kilka godzin” zwiedzić całe Skopje...

JAPAN TRIP

tl_files/zawartosc/materialy redakcyjne/Japonia/Japan_Trip_2_Brecheis.jpg

Zapłaciłem prawie połowę ceny swojego biletu do Japonii za nadbagaż, ale cóż było począć – sprzęt fotograficzny swoje waży. Wraz z Christophem Schmidtem właśnie wróciliśmy z Olimpiady w Vancouver. Przesiadka z jednego długodystansowego lotu na drugi zdecydowanie pomaga w późniejszym zaśnięciu w klasie turystycznej. Dzięki czemu czas jakoś szybciej leci...

...W końcu dotarliśmy do Tokio. Następnym naszym krokiem był transfer na lotnisko lokalne, gdzie niestety szykowała się ponowna odprawa moich bagaży oraz, prawdopodobnie, kolejna dopłata za przeładowanie. Stojąc przy stanowisku linii Nippon Airways starałem się wymyślić, jak zredukować wagę bagażu. W momencie kiedy obsługująca mnie kobieta odeszła na chwilę ze swojego stanowiska, postanowiłem spróbować przesunąć torbę na skraj wagi tak, żeby część ciężaru oparła się na otaczającej ramie. Niestety, kobieta wróciła bardzo szybko, a bagaż pozostał w pierwotnym położeniu. Jednak, ku mojemu zdziwieniu okazało się, że wyświetlacz wagi pokazał jedynie 13 kg, podczas gdy moja torba w rzeczywistości ważyła grubo ponad 30. Kobieta uśmiechnęła się i zapisała na karteczce 13 kg. Nie zmieniło tego nawet to, że ledwie dała radę ją unieść, przekładając ją na przenośnik taśmowy. W końcu uśmiechnęła się ponownie. I to właśnie jest Japonia – nikt tu o nic nie pyta, a ty zawsze masz rację.

Pipe Tour po USA z Christophem Schmidtem

tl_files/zawartosc/materialy redakcyjne/USA/USA_1_Brecheis.jpg

Razem z Christophem Schmidtem i Shaynem Pospisilem odwiedziliśmy trzy z najlepszych na świecie halfpipe'ów, by położyć kres syndromowi „Zimowych Igrzysk Olimpijskich”. Żadnych doublecorków, żadnych sędziów, żadnej napinki - tylko wysokość, styl i piękne, klasyczne triki.

Snowboarding, a już zwłaszcza triki, które są możliwe do wykonania w halfpipe'ie – głównie ze względu na presje Igrzysk – niezwykle mocno i efektownie wyewoluowały. Progres zawodników jest ostatnio oszałamiający, nic więc dziwnego, że triki stają się coraz bardziej spektakularne: „dziewiątkę” zastąpiła 10, natomiast sama 9 jest bardziej techniczna, np. grab trzymany jest dłużej, przez całą długość lotu. Jednak ta burzliwa ewolucja przyniosła nieoczekiwany efekt: doublecorki i doubleflipy weszły w modę i zapoczątkowały pojawienie się nowego pokolenia zawodników halfpipe'owych. Te, bądź co bądź, pozytywne zmiany zadomowiły się już doskonale na większości ważniejszych zawodów i naturalną koleją rzeczy pozostawiły „stary styl” w tyle. Tak jak konkursy i zawody są istotnym elementem snowboardingu, tak i doublecorki stanowią niezbędny element zwiększający spektrum możliwości naszej zajawki. Jednak zapomnieć o oldschoolu byłoby niewybaczalnym błędem! Jazda w pajpie jest bowiem czymś więcej niż doublecorkami i sekwencjami technicznych trików, które mają wywrzeć wrażenie na sędziach. Powinna raczej, jak prawdziwa sztuka, wyzwalać emocje, niż skłaniać do kalkulacji typu, „kto da więcej?”.

LIBAN

tl_files/zawartosc/materialy redakcyjne/liban/Liban_conny bleicher.jpg

Liban – z pewnością nie jest to miejsce, które jako pierwsze przyjdzie do głowy komuś, kto planuje snowboardowy wypad. Szczególnie, jeśli tym kimś są dziewczyny, pragnące wyłącznie we własnym składzie zorganizować jakiś deskowy wyjazd. Tak właśnie było w naszym przypadku. Od samego początku dręczyło nas pytanie: czy nie jest to zbyt niebezpieczny rejon świata? Co jakiś czas dochodzą stamtąd wieści o wojennych rozruchach, a na kilka tygodni przed naszym wyjazdem zaczęły się ostre przepychanki w ościennym Izraelu.

Gdy w końcu niepokojące informacje skłoniły nas do odwołania tak wyczekiwanej wyprawy, Julia znalazła kontakt do zaprzyjaźnionego narciarza, który spędził w Libanie ostatnie 5 tygodni i twierdził, że jest tam zupełnie spokojnie. Dzięki tym zapewnieniom zdecydowałyśmy się ostatecznie na wyjazd i już następnego dnia zarezerwowałyśmy bilety lotnicze. W składzie naszej grupy znalazły się: Julia Baumgartner (szefowa wyprawy, posiadająca wszystkie kontakty, które mogły się nam przydać), Norweżka Thea Stenshagen, Diana Sadlowski z Polski oraz Austriaczka Conny Bleicher. Grupie tych czterech szalonych dziewczyn towarzyszył hiszpański fotograf, Carlos Blanchard.

CAMPER TRIP TRANSYLVANIA

tl_files/zawartosc/materialy redakcyjne/camper trip/camper_Rumunia_3.jpg

Transylwania, jako cel snowboardowej wyprawy, w mojej świadomości istniała już od kilku lat, ale zawsze pojawiało się coś, co w ostatniej chwili krzyżowało moje plany wyjazdowe. Może była to jakaś klątwa rzucona przez jednego z historycznych władców tej krainy, by chronić tak piękne tereny przed wścibskimi freeriderami z rodu Lechitów? Kto wie... Ale jeśli można powiedzieć „do pięciu razy sztuka”, to wreszcie się udało!

Koncept naszej wyprawy ewoluował w każdym kolejnym roku. Ewoluował nie tylko w związku z wciąż zmieniającymi się moimi oczekiwaniami snowboardowymi, ale również szalonymi pomysłami ekipy. Finalnie Transylwania Trip 2010 stał się kamperowym wyjazdem, konkretnie ukierunkowanym na freeride. Ponieważ chcieliśmy „zakosztować wolności” związanej z jazdą poza stokami, Grzesiek zaproponował, żebyśmy „zakosztowali” również wolności, jaką daje podróż kamperami. Jedziesz, zatrzymujesz się, śpisz gdzie chcesz… Koncept pasował wszystkim. Po dyskusjach, co do wyboru modeli, zdecydowaliśmy się na dwa samochody: Forda z tradycyjną kempingową nadbudową na 4 osoby, oraz Fiata Ducato przerobionego na luksusowego campera dla 3 osób.

Himalaje Kaszmiru

Zjazd jest niesamowity. Nikt przed nami tędy nie jechał. Spod krawędzi wykwitają kilkumetrowe śnieżne firany, przysłaniające wejście w kolejny skręt. Puch jest lekki, a jazda w nim to czysta przyjemność. Właściwie, to bardziej pływanie, niż jazda. Po kilku minutach takiego napinania serce łomocze z powodu emocji i pokonanej szybko różnicy wysokości.

Dotarliśmy do Gulmarg, miejcówki w północnym Kaszmirze, przy której przebiega linia kontroli indyjsko-pakistańskiej, od 1947 r. oddzielająca obie walczące o Kaszmir strony. Żołnierze indyjscy z karabinami patrolujący ulice, co chwila przejeżdżające samochody opancerzone i ciężarówki pełne żołnierzy... Wszystko to tworzy niesamowity klimat, który na początku nas zszokował i chyba trochę przeraził. W końcu nie co dzień ląduje się na lotnisku, którego jedyny pas startowy na całej długości obstawiony jest przez żołnierzy, działka, radary i inne cuda

Ukraina - kozackie backcountry w Borżawie

Od dobrych paru lat jestem maniakiem snowboardowych wypraw na Ukrainę. Żeby nie wiem jak źle się układało, to każdy wyjazd za wschodnią granicę kończy się happy endem, niczym w hollywoodzkim szlagierze. Dlaczego tak się dzieje? Hmm... Sami się przekonajcie!

Ciśnienie na jazdę było wielkie, a sezon freeride'owy w naszych górach raczej lichy, przynajmniej na początku zimy. Postanowiliśmy więc szukać szczęścia w ukraińskich Karpatach. Wybór miejsca do „pozatrasowych" zabaw jest sprawą kluczową. Ważne było zarówno to gdzie będziemy śmigać, taktyka dostania się na górę, sposób na noclegi, jak i kwestia transportu w góry.

La Grave - freeride'owy raj

Kawałek drogi z Polski, w ojczyźnie wina i serów, w kraju, gdzie ludzie, zamiast bigosu i schabowego, zajadają się żabimi udkami i ślimakami. Całkiem niedaleko popularnego Les 2 Alpes, w ciszy i spokoju, u podnóża szczytu La Meije znajduje się mało znany region La Grave - La Meije. Mekka freeriderów wszystkich narodowości, wyznań i kultur. Miejsce, gdzie spotykają się różne osobowości tylko w jednym celu - żeby pojeździć po świeżych, puszystych, nieskalanych ratrakami stokach.

W styczniu nic jeszcze nie zapowiadało przygody, na którą mieliśmy się załapać pod koniec marca. Ba, do stycznia żaden z nas nawet nie wiedział o istnieniu tego wymarzonego miejsca! Ale zacznijmy od początku. Surfowanie po necie doprowadziło mnie na stronę ekstremalnych zawodów „Derby de la Meije". Obejrzałem zdjęcia, uśmiechnąłem się i wysłałem linka Pawłowi: „Zejebiste, zobacz. Jedziemy?". Programiście, jakim jest Paweł, jakieś 4 godziny zajęło przetrawienie i przeanalizowanie zawartości strony zawodów oraz moich trzech słów. „Jedziemy!" - przyszła w końcu odpowiedź.

Derby De La Meije - 2150 metrów, które robią różnicę

Zasada jest prosta: wyruszyć ze szczytu Dome de la Lauze, z wysokości 3550 metrów n.p.m. i zjechać prosto w dół dowolną drogą przez dzikie rejony doliny Vallons de la Meije, by jak najszybciej znaleźć się na mecie na wysokości... 1400 metrów n.p.m. Czy dobrze zajarzyliście? To nie ściema, tylko prawdziwe 2150 metrów różnicy poziomów pomiędzy startem a metą! Gdzież jest tak cudnie?! Oczywiście we Francji, podczas jedynych w swoim rodzaju zawodów Derby De La Meije.

Gdzie i kiedy?

Raz w roku we francuskich Alpach niedaleko Grenoble, w miejscowości La Grave, odbywa się wyjątkowe święto - nazywa się Derby De La Meije i jest jedną z najbardziej zakręconych imprez dla miłośników wszystkiego, na czym można jeździć po śniegu...

ALASKA

Dopiero na statku płynącym z Bellingham do Juneau poczułem, że powoli zagłębiamy się w naprawdę inny świat. Jest kwiecień - ani to lato, ani zima. To znaczy na dole lato, u góry zima. Trzy dni totalnego chiloutu mają nas przygotować na mroźny powiew innego świata. Nie kumamy nic poza tym, że Alaska to święte miejsce - Mekka każdego freeridera. Trzy dni, bo tyle będziemy bujać się na fali wzdłuż wybrzeży Kanady, podsycają nasze napięcie. Płyniemy wzdłuż wiosek traperów, wylegujących się na brzegach fok i morskich lwów, za burtą, co jakiś czas pojawia się płetwa orki. Płynąca z przeciwka barka, to prawdziwe wydarzenie i powód do wyjścia na pokład.

My, w przeciwieństwie do potomków Indian stanowiących większość na statku, spędzamy na zewnątrz całe dnie. Oczekujemy surowej aury, która jednak nie nadchodzi, a słońce rozpieszcza nas aż do Ketchikan, pierwszego portu po dobie spędzonej na pokładzie. Pomyśleć, że pierwsi biali osadnicy dotarli tu zaledwie 120 lat temu, a my pałujemy z deskami, aby pozjeżdżać z helikoptera i zobaczyć łosia. Marzymy też o misiach, ale wiemy, że o tej porze śpią jeszcze smacznie po długiej zimie.

FUDŻI – orientalna pokusa

Wszystko zaczęło się na targach ISPO w Monachium, na których zostałem zaproszony do pomocy w promowaniu mojego sponsora podczas podobnej imprezy w... Tokio. Mój kumpel z teamu, Todd Mason, dostał tę samą robotę, więc wspólnie cieszyliśmy się na ten egzotyczny wypad do Japonii. Był jednak jeden mały problem: to nie miała być normalna snowboardowa wyprawa, lecz zwykły wyjazd w interesach. Garniak, laptop i ble ble o kasie.

Mogliśmy wprawdzie poznać kraj Wschodzącego Słońca i trochę się rozerwać, ale czy uda nam się wygospodarować czas na jazdę na desce? A ponoć nie ma nic piękniejszego, niż oglądanie budzącego się dnia ze szczytu Fudżi. Tego nie mogliśmy odpuścić, i dlatego zwołaliśmy bojową naradę w pubie. Todda zawsze pociągała przygoda, więc bez zbędnego zawracania głowy, w krótkich żołnierskich słowach rozwiał nasze dylematy: „Pieprzyć interesy! Zrobimy to chłopie, bez względu na okoliczności!". Jeśli miał na myśli jazdę na deskach, to dobrze powiedział.

Aconcagua - mega zjeżdżalnia

„O kurna! Ale zjeżdżalnia!" - wydusiłem z siebie między jednym, a drugim sapnięciem „Prawie tysiąc metrów przewyższenia i średnie nachylenie w granicach 45 stopni" - tyle tylko wystarczyło na streszczenie dziesiątek zasłyszanych w kraju opinii na temat tej ściany. „O conasse!" - wyrwało się Benkowi - „No może z wyjątkiem 60 stopniowej górnej partii" - dodał po chwili nieco ciszej. Nie mogliśmy od niej oderwać wzroku. „Jeden błąd i fruuuu - lądujesz kilometr niżej. Po drodze zdążysz tylko pomachać chłopakom w obozie..."- przez głowę przelatują mi wyjątkowo plastyczne projekcje opowieści, którymi hojnie uraczyli nas schodzący w doliny wspinacze - puzzle, holenderski przewodnik, snowboard, narty, szaleństwo... Żeby tylko nie okazało się, że nasz pierwszy wyjazd do Ameryki Południowej będzie zarazem ostatnim.

Był początek lutego - to miała być nasza pierwsza wizyta w Ameryce Południowej. Do odlotu samolotu do Santiago został jeszcze tylko tydzień, a my wciąż nie mieliśmy niezbędnych do wykupienia rezerwacji pieniędzy. Moi przyjaciele w podszytym desperacją pośpiechu „zamykali" sesję zimową, ale tak naprawdę nic nie zaprzątało bardziej naszych myśli, niż pozostające bez odpowiedzi pytanie: „gdzie jest, do cholery, ta pieprzona kasa?!" Jak zwykle kwestia wyjazdu wisiała na włosku do ostatniej chwili. Trudno sobie wyobrazić naszą ulgę i ogromną radość, gdy cztery dni przed planowanym rozpoczęciem naszej freeride'owej wyprawy na konto wpłynęły wreszcie z niecierpliwością wyczekiwane pieniądze od sponsora...

NA ELBRUS z freeride’ową sabaką

Elbrus, wyglądający jak olbrzymie mrowisko-kopiec, wznosi się na ponad pięć i pół tysiąca metrów i zdecydowanie góruje nad pozostałymi szczytami południowo zachodniego Kaukazu. Co roku setki głodnych wyzwań i adrenaliny podróżników zdobywa jego szczyt. W lipcu, który jest najlepszym okresem do wspinaczki, baza wypadowa bardziej przypomina pole namiotowe w jednym z nadmorskich kurortów, niż ostatni przystanek na drodze do szczytu.

Najwyższą górę Europy większość alpinistów traktuje z przymrużeniem oka i trudno się im dziwić. W porównaniu z innymi szczytami korony ziemi nie jest on z pewnością wyzwaniem. Patrząc z dołu, Elbrus robi wrażenie górki, na którą wchodzi się bez zbytniego wysiłku, pokrzepiając się tylko poranną kawą przed wyjściem. Szybko mieliśmy się jednak przekonać, jak bardzo nasze wyobrażenia odbiegają od rzeczywistości. Ale zacznijmy od początku.

HELI NA KAMCZATCE

Dlaczego Kamczatka? Dlatego, że jest to jedno z dwóch miejsc na świecie (oprócz Nowej Zelandii), gdzie jeździ się na aktywnych wulkanach. Dlatego, że zawsze chciałem zjechać z gór prosto na plażę oceanu. Dlatego, że jest to zakątek niezwykle dziki, nieskażony turystyką i wyciągami. Dlatego, że zima trwa tam prawie 9 miesięcy, helikoptery są dość tanie (jeśli w ogóle można tak powiedzieć), a Rosjanie całkiem spoko. Czego więcej trzeba do spełnienia snowboardowych marzeń? Tylko odwagi...

Kamczatka leży na końcu świata, więc nie cieszy, i nigdy nie będzie się cieszyć wielką popularnością. Gdyby było inaczej, to już dziś nie można by się było tam opędzić od turystów. A tak, przyroda jest praktycznie nietknięta przez człowieka. Jeśli bliżej przyjrzymy się temu półwyspowi to stwierdzimy, że składa się prawie z samych gór. A właściwie z wulkanów, czyli gór dymiących, a na dodatek... „idealnych", bo w kształcie stożka. Nie wiem, czy ktoś z was zjeżdżał po stoku idealnym, cechującym się stałym nachyleniem i jednolitą warstwą śniegu - uczucie towarzyszące takiej jeździe jest nie do opisania...

KAZACHSTAN / TIEN SHAN – góry nieba

Centralny Tien Shan, Kazachstan. W linii prostej 200 km na wschód od Chin i około 30 km na południe od Kirgistanu, czyli „gdzieś pośrodku niczego". Co tu robimy z deskami snowboardowymi? Marzenia, którymi karmimy wyobraźnię albo oddalają się coraz to bardziej od realności, albo też eksplodują z wielkim hukiem i stają się źródłem niezapomnianych przeżyć. Na szczęście w naszym przypadku górę wzięła ta druga opcja. Mogliśmy zrealizować snowboardowy sen.

Ałma-Ata, gdzie wylądowaliśmy, to największe miasto dziewiątego pod względem obszaru kraju świata i jednego z najbardziej zasobnych w dobra mineralne rejonu na naszej planecie. Przyjeżdżając do Kazachstanu mieliśmy jedynie numer telefonu do nieznanego taksówkarza. Po kilku godzinach siedzieliśmy w „yellow cabie" przemierzając przedmieścia dawnej stolicy. Dzięki uprzejmości Gorana, naszego taksówkarza, który poczuł się odpowiedzialny za ulokowanie nas w niedrogim i bezpiecznym miejscu, wynajęliśmy mieszkanie w bloku na niezbyt schludnie wyglądającym osiedlu. Jednak dwa pokoje, kuchnia i łazienka z ciepłą wodą rekompensowały widok za oknem.

CHO OYU - pierwszy polski zjazd z ośmiotysięcznika!

...12, 13, 14, 15, kolejny krok. Ciężko opadam na kijki z trudem łapiąc oddech. Ostre, pozbawione tlenu powietrze kłuje mnie w płuca. Przed oczami wirują ciemne plamy - nie mogę się teraz poddać! Jeszcze tylko kilka kroków i dotrzemy na szczyt. Jeszcze tylko kilka kroków, a potem wymarzona jazda! Na szczęście wtedy nie wiedziałem, jak bardzo byłem w błędzie.

Gęste i duszne powietrze wdarło się przez otwarte drzwi samolotu. Nareszcie! Od startu w Bangkoku niecierpliwie wierciłem się w fotelu czekając na ten moment. Minęło osiem lat od chwili, w której wyjeżdżaliśmy z Katmandu a ja czułem, jakby to było wczoraj. Wtedy tułaliśmy się pociągami i autobusami przez pół świata nie wiedząc, co nas spotka następnego dnia. Tym razem cel był jasny i bardzo wyrazisty - Cho Oyu. Wysoka na 8201 metrów szósta góra świata. Jadąc przez wąskie, kolorowe uliczki Thamelu zastanawiałem się, czy będę w stanie zjechać z niej na desce. Odpowiedź miała nadejść w ciągu najbliższych 6-ciu tygodni.

Mc Kinley - wielki szczyt na wielkim zadupiu, czyli przystanek Alaska

Kiedy słuchałem historii o wielkich łosiach, w środku dnia przełażących przez ulicę sennych miasteczek, traktowałem to jako wyssane z palca opowieści, nie warte mojej zbytniej uwagi. Było tak do momentu, gdy z wielkim bagażem i deską pod pachą wylądowałem na Alasce. Wtedy sytuacja zdecydowanie się odmieniła. Ale zacznijmy od początku...

Od czasów himalajskiego zjazdu z Cho Oyu (relacja w MDS snowBoard nr 32) planowałem kolejną podróż kombinując, gdzie tym razem wtargać deskę. Pomysłów było kilka, jednak zawsze na pierwszym planie przewijał się... Mc Kinley. Najwyższa góra Ameryki Pólnocnej kusiła swoimi bezkresnymi śnieżnymi stokami, wyrastającymi z poziomu oceanu na ponad 6 tysięcy metrów. Poza swoimi wymiarami Denali (tak górę nazywają rdzenni mieszkańcy) należy do Korony Ziemi, czyli siedmiu najwyższych szczytów siedmiu kontynentów. Zdobycie Korony z deską snowboardową jest planem równie ambitnym, co szalonym, który coraz bardziej mnie kręci. Tak więc, kiedy dowiedziałem się, że wyprawę na Mc Kinleya planuje Tomek, kolega z poprzednich wypraw, bardzo szybko podjąłem właściwą decyzję - decyzję o wyjeździe.

tl_files/zawartosc/reklamy/ISPO button 160.jpg

tl_files/zawartosc/reklamy/logo_koninki_160x127px.png

tl_files/zawartosc/reklamy/snowgirl.jpg

tl_files/zawartosc/reklamy/esnowboardinfo.png

Wiązania Alibi Salomon

tl_files/nowosci 15_16/Salomon_Alibi_1.jpg Nowy model wiązań Salomona kryje w sobie potencjał, pozwalający precyzyjnie kontrolować deskę podczas poważnej, freeride’owej jazdy...

Kamera 360fly
tl_files/gadzety/360fly_1.jpg

tl_files/gadzety/360fly_1.jpg

Wszystko wskazuje na to, że już niebawem filmowanie nie będzie tym, czym było do tej pory...

Ogrzewanie Heatsync Brunton
tl_files/gadzety/BRUNTON_1_HeatSync-Vital_use-activate_LR.jpg

tl_files/gadzety/BRUNTON_1_HeatSync-Vital_use-activate_LR.jpg

Elektryczny ogrzewacz to synonim gadżetu idealnego: bez niego w górach doskonale dajemy sobie radę, ale trudno oprzeć się jego urokowi…

Copyright WYDAWNICTWO XMEDIA ul. Graniczna 89H, 32-087 Bibice; Redakcja

Aby zapewnić użytkownikom usługi na najwyższym poziomie strona wykorzystuje ciasteczka. Korzystanie z witryny SnowBoard MDS bez zmiany ustawień przeglądarki oznacza zgodę na zapisanie ciasteczek na urządzeniu końcowym. Zmiany ustawień przeglądarki można dokonać w każdej chwili.